خدایا ! حول حالنا الی احسن الحال

نوروز و سالی دیگر آمد . روزها و شبها عدم دسترسی به اینترنت و کامپیوتر که به لطف دوستان محترم !!! صورت گرفت موجب شد که برخی عزیزان اینگونه بیاندیشند که بنده هر گونه فعالیت و نوشتن را ترک کرده ام و به قول بعضی سر به راه شده ام و مانند بره ای رام .شرمنده ام . هستم تا زمانی که زنده ام و خواهم نوشت تا زمانی که نفس میکشم و فکر میکنم و میتوانم از سلولهای خاکستری مغزم که عطیه خداوندی است استفاده کنم اما بعدسال 1387 هم آغاز شد .

سال گذشته سال غریبی بود . شهیدی و بورقانی و توسلی و طباطبایی و امین پور و بسیاری از اندیشه ورزان و هنرمندان ایرانی فارغ از ایدئولوژی و مشی به دیار باقی شتافتند . رفتند تا ثابت شود که هیچ کس ماندنی نیست و این دیار فانی تمام میشود و ما میمانیم و اندیشه هامان و اعمالمان . کاش جوری باشیم و به گونه ای زندگی کنیم که از مرگمان کسی شاد نشود . انسان باشیم . انسانیت را از درون خود بیاغازیم . انسانهای دیگر از دست و زبانمان آسوده باشند . از خود نام نیک و اندیشه نیک بر جای بگذاریم . این بهار و این رفتنها تذکری است برای آنانی که حکومت و زندگی و ریاست این جهانی را ابدی میدانند . عزیزان ! این صندلی و این منصب و این مال به کسی وفا نکرده . فاعتبروا یا اولی الابصار

سال بدی بود برای دانشجویان . به اعتبار دانشجو بودنم میتوانم و خود را محق میدانم که در مورد جنبش دانشجویی سخنانی چند بگویم . تیر ماه 16 دانشجو تنها به جرم اعتراض به وضع موجود یک ماهی را به زندان رفتند و با وثیقه های گوناگون آزاد شدند و هنوز هم شمشیر دامکلس وثیقه بالای سرشان است . آذر ماه بیش از 40 دانشجو به همین وضع گرفتار آمدند و حبس و زندان و وثیقه های سنگین پاداش حساسیتشان نسبت به وضع موجود جامعه و حبس نشدن در دایره تنگ روزمرگی بود

سه یار پلی تکنیکی هم که هنوز در بند اند خدا میداند آقایان کی دست از سر این بچه ها برمیدارند . سالی سخت بود برای جنبش دانشجویی و جامعه دانشجویی ایران . سالی که مذهبی و غیرمذهبی ، تحکیمی و چپ و لیبرال در این سال ضربه سختی خوردند با برخورد و مشت آهنین حاکمیت مواجه شدند . مشت آهنینی که باید به سوی دشمنان ایران زمین پرتاب میشد به سوی دانشجویان و فرزندان ایران زمین پرتاب شد . چرایش را خدا میداند و خلق خدا

سال سختی در عرصه فرهنگ بود . در پایان سال 9 نشریه هنری تعطیل شد تا نوید رایحه خوش خدمت و مدعیان دین در دولت را کارنامه ای بسیار بد باشد .

در عرصه اقتصادی هم تورم وحشتناک و بودجه غیرکارشناسی و عجیب و غریب ره آورد حاکمان ایران برای محکومان (مردمان مورد حاکمیت ) بود .

اما باید امیدوار بود . همچنان امید داشت و بود و ایستاد . سخن گفت و فرهنگ را نقطه عزیمت قرار داد و با کار فرهنگی و اجتماعی و علمی و کارتوضیح برای اقشار مختلف اجتماعی و همچنین تلاشی اصلاحی برای اصلاح حاکمیت برای نیل به حاکمیت جمهور بر سرنوشت خویش که اتفاقا از اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی هم هست به سوی آینده حرکت کرد .

هنوز مشعل راهمان عرفان ، برابری و آزادی است که شریعتی شهید فریادش را زد و شجره طیبه ای که امثال طالقانی و نخشب و شریعتی و حنیف آنرا نمایندگی میکنند و آبیاریش کردند (هرکدام از دیدگاه خود) راه را به سوی ندای حقه انسانی باز کرد . اما اما نقشه راهمان را باید دوباره بازبینی کنیم . سالهایی است که در حال حرکت اصلاحی هستیم و با متدهای مختلف تلاش میکنیم تا سد صلب را بشکنیم و نفسی تازه را در رگهای ایران بدمیم . از دوم خرداد 76 تا کنون تلاشمان این بوده و همچنان هم بر سنت اصلاح پایبندیم . اما به نظرم باید قدری در میان گروههای اجتماعی حضور بیشتری داشته باشیم تا درد دردمندان گروههای مختلف اجتماعی را بشنویم و با ایشان همراه شویم . باید به میان مردم ایران رفت .

مصدق فقید میگفت هرجا مردم هستند مجلس همانجاست . باید جایی رفت که مردم همانجایند .

باز هم سال نو را تبریک میگویم

دعا میکنیم

یا مقلب القلوب و الابصار

یا مدبر اللیل و النهار

یا محول الحول و الاحوال

حول حالنا الی احسن الحال